In 1999 stuiten Entius en haar geliefde op een vervallen boerderij in de Haute-Marne. Het dak lekt, muren wijken, het erf is een ravage. Zware vrachtwagens zijn af en aan gereden en hebben diepe sporen in de klei getrokken, maar Entius valt bij eerste aanblik voor de hybride begrenzing van de plek. Afgebakend door twee kabbelende stroompjes, een bosrand, en een omgevallen hekje, gaan cultuur en natuur moeiteloos in elkaar over. In de roman “In Om en nabij” maakt Yolanda Entius in haarscherpe beschrijvingen een rondgang langs de open grenzen van de tuin. Maar “Om en nabij” doet meer. Entius neemt de lezer mee naar verscheidene huizen waar ze heeft gewoond.